In 1941 werd op de Atlantische Oceaan het koopvaardijschip ‘Beursplein’ tot zinken gebracht. Het schip voer in een konvooi dat in de nacht werd aangevallen door een Duitse onderzeeboot en daags daarop nogmaals door vier bommenwerpers. Eén van de bemanningsleden die omkwam was de stoker Cor Beekman, de grootvader van Ellen. Cor Beekman bleek een man met een verhaal. Ruim tachtig jaar na zijn dood bereikt hij ons vanaf de bodem van de Ierse Zee.

Het begon vorig jaar september met de vraag op welk schip opa Beekman voer toen het onder vuur werd genomen. De site http://www.oorlogsbronnen.nl is al een goede start daarvoor. Zoekend op internet troffen we ook de boektitel ‘De Nederlandse koopvaardij in oorlogstijd’ aan.
Daarvoor zijn indertijd diverse interviews gehouden met nog levende opvarenden. Eén ervan was Piet de Visser, keteljongen en matroos-onder-gage toen de Beursplein verging. Het gesprek met hem (zo’n twee uur) was te beluisteren en wanneer je dan opeens de naam ‘Beekman’ hoort vallen, gaat er heel wat door je heen. Verbazing,
ontroering, opwinding, emotie, zeker bij Ellen.

Begin
“Op welk schip voer jouw grootvader eigenlijk, toen hij omkwam?”
Dat wist ze niet. De enig bekende informatie was dat hij was omgekomen op de Atlantische Oceaan in 1941. En dat er jaren later iemand ‘van het Rode Kruis bij mijn ouders thuis is geweest’. Schijnbaar had die man Beekman ook nog in zijn armen gehouden toen hij gewond was geraakt.
Meer wist ze niet.

Een kleine zoektocht op internet bracht aan het licht dat Beekman op het s.s. ‘Beursplein’ voer in de functie van ‘stoker’. Dat was een begin. Dan rees de vraag: wat is er gebeurd? Ook dat kwam boven water, letterlijk. Heel letterlijk. Het ene antwoord gaf stof tot de volgende vraag. Riep meer vragen op. Meer antwoorden. Dan achtergrondinformatie. Een beeld ontstond. Een verhaal kreeg vorm.

Dan, nieuwe informatie. Alsof je in een mijn aan het delven bent. Stoker Beekman werkte met steenkool, in ons geval leek het meer op een goudmijn. Steeds verrassende vondsten.
“Wist jij dat?”
“Nee nooit geweten.”

Op een avond stuitte ik op een geluidsopname van het gesprek dat Ageeth van der Veen op 5 december 2011 had met Piet de Visser, ter voorbereiding op het boek ‘De Nederlandse koopvaardij in oorlogstijd’ (uitgeverij Boom, Amsterdam 2014). Daar hoorden we voor het eerst de naam ‘Beekman’ noemen, een ontroerend moment, met name voor kleindochter Ellen.
Piet de Visser bleek de laatste levende ooggetuige. Wrang was dat hij slechts op 6 km. afstand van ons woonde, maar recent (2018) was overleden. Toch ontdekten we maanden later een andere verrassing…. Daarover later meer.

.